از تو ای عشق در این دل چه شررها دارم یـادگـار از تـو چه شبها، چه سحر ها دارم
بـا تــو ای راهــزن دل، چـه سـفـر ها دارم گـرچه از خـود خـبرم نـیـست، خبرها دارم
تــو مــرا والــه و آشــفــتــه و رسـوا کردی تــو مــرا غــافــل از انـدیـشــه فــردا کردی
آری ای عـشـق تـو بـودی، که فریبم دادی دل سـودا زده زده ام را بـه حـبـیـبـم دادی
بــوســه هـــا از لــب یـارم به رقیـبم دادی داروی کـــشـتــن مـن یــاد طـبـیـبـم دادی
ورنه اینقدر مه من جور و جفا یاد نداشت هیچ شیرین سر خونریزی فرهاد نداشت
حـسن در بردن دل هـمره و همکار تو بود غمزه دمـسـاز تـو و عشوه مددکار تو بود
وصـل و هـجران سـبب گرمی بازار تو بود راسـت گویم دل دیـوانه گـرفــتـــار تو بود
گر تو ای عشق نه مشاطه خوبان بـودی تـرک آن ماه جـفا پیشـه چه آسـان بودی
چون نـکو می نگرم شمع تو، پـروانـه تـوئــی حرم و دیـر تـوئــی کــعــبه و بـتـخانه تـوئــی
راز شــیــریــنــی ایـن عـالم افسـانه تـوئــی لـــب دلــدار تــوئــی، طــره جــانــان تــوئـی
گـرچه از چـشم بتی بیدل و دینم ای عشق هرچه بینم همه از چشم تو بینم ای عشق
گــرچــه ای عشق شکایت ز تو چندان دارم کــه بــه عـمری نـتـوانـم همه را بـشـمــارم
گــرچــه از نـرگـس او سـاخـتـه ای بـیـمـارم گــرچــه زان زلــف، گــره ها زده ای در کـارم
باز هـــم گــــرم از ایـن آتـش جـانـسـوز توام سـرخـوش از آه و غـم و درد شب و روز توام
باز اگــر بوی مئی هـســت ز میخانه توست باز اگــر آب حـیــاتی است به پیمانه توست
باز اگــر راحــت جــانـی، بود افسانه توست باز هم عقل کسی راست که دیوانه توست
شکوه بیجاست، مرا کـشتـی و جانم دادی آنــچــه از بــخت، طــمــع داشـتم آنم دادی
خواهم ای عشـق که میخانه دلهــا باشــم بی خبر از حـرم و دیـر و کــلـیــســا باشــم
گرچـه زین بیـشتر از دسـت تو رسوا باشـم بی تو یـک لحظه نباشد، که به دنـیا باشـم
بعد از این رحم مــکــن بــر دل دیــوانــه من بفرست، آنچه غمت هست به غمخانه من
مــن نــدیدم سخـنی، خوشتر از افسانه تو عــاقــلان بــیــهـوده خـنـدنـد بـه دیـوانــه تو
نـــقــد جــان گــرچــه بـود، قیمت پیمانه تو وای از آندل کــه نـشـد مـسـت ز میخانه تو
کـاش دائـــم دل مــا از تــو بـلرزد ای عشق آن دلــی کــز تـو نلرزد به چه ارزد ای عشق
عماد خراسانی
نوشتن دیدگاه