نادر نادرپور به سال 1308 در تهران بدنیا آمد و تحصیلات متوسطه خود را در دبیرستان ایرانشهر به پایان رساند و شهرت او از سال 1329 شروع شد. نادرپور از جمله شاعرانی است که با تکیه به ذخائر سنتی ادب ایران به شاعری روی کرده است و این رهنورد راه شعر، دراین سفر توشه ای فراوان دارد.
دوران شاعری نادرپور را بایستی به دو دوره بخش کرد.
نادر پور از 1329 تا 1347 ونادرپور از1347 تا 1350 – نادرپور از 1329 تا 1347 شاعریست با طبعی استوار و انتخاب واژه های دلپذیر که در شعرش عطر احساس و عاطفه و معشوقه طلبی تموجی عظیم دارد.
اما نادرپور از 1347 ببعد شاعری است تقریباً راه گم کرده خود باخته و اصول مسلمه شعر را از کف داده/ نادرپور دوم با نادرپور اول خویشاوندی دور است ودر آینه دیگری متجلی شده است.شاید جنجال چندین روزه شاعران خودباخته و مکتب گریخته موج به اصطلاح نو، نادرپور را به اشتباه انداخته و او خواسته است به قول معروف از قافله عقب نباشددر حالیکه نادرپور نمی داند که این قافله راهی به ترکستان دارد. دریغ از آن نادرپور که هنر خلاقه خود را اینگونه به تنزل کشید. افسوس از شاعری که شعرش آهنگ و موجی دلپذیر و واژه هایی دست چین و استعارات و تشبیهاتی نو بهمراه داشت و اینک همه را بطاق فراموشی سپرده است.من نادرپور اول را شاعری توانا و برجسته می دانم و کاری به دشمنان او ندارم که اورا متهم به انتحال از آثار آراگون و ملارمه کرده اند. پرویز نقیبی نویسنده معروف نیز در سال 1344 چند قطعه از نادرپور را در مجله روشنفکر نقل کرد ه از آثار شاعران متاخر و معاصر فرانسه گرفته شده بود و اثر آن شاعران را نیز نقل کرده بود ولی با اینهمه نمی توان نادرپور را یکی از تواناترین شاعران معاصر ندانست .
آثار نادرپور بدینقرار است:
چشمها و دستها
دخترجام
سرمه خورشید
شعر انگور
واینک یک قطعه شعر از نادرپور می آوریم:
زنده در گور
بهار امسال، خاموش است
نه شمع غنچه ای در شمعدان شاخته های دارد
نه آتشبازی سرخ و بنفش ارغوانها را
بهار امسال بغضی درگلو دارد
فروغ خنده از سیمای او دور است
روی آفتابش زنده در گور است
مگر سیلاب اشکش پاک گرداند
زلوح سینه او حسرت زنگین گمانها را!
پی نوشت:
علی اکبر دلفی، دیدار با شاعران،
نوشتن دیدگاه