سلمان ساوجی
خواجه جمال الدين سلمان بن خواجه علاء الدين محمد ساوجي مشهور به سلمان ساوجي در اوايل قرن هشتم دريكي از شهرهاي استان مركزي بنام، «ساوه» متولد گرديد. پدرش علاء الدين اهل فضل بود و شغل ديواني داشت. در اوايل عمردرخدمت خواجه غياث الدين محمد وزير سلطان ابوسعيد بهادر بود. بعد از مرگ آن وزير به دربارجلايريان يا شاهان ايلكان كه در مغرب ايران و عراق عرب حكومت داشتند روي آوردوشيخ حسن بزرگ موسس آن سلسله و زوجه او دلشاد خاتون و سلطان اويس و سلطان حسين را مدح گفت.
سلمان نيز مانند خواجو درمعرض كشمكش سلاله ها و امراي مختلف بوده ودر نتيجه جنگها و خرابيها مشقات و زوحمات زياد ديد ولي بطور كلي درسايه حمايت وصلات جلايريان بفراخور حال زيست و صاحب املاك و عقار نيز گرديد. سلمان شاعري است قصيده سرا و مي توان اورا بزرگترين شاعر قصيده سراي ايران بعد از مغول و پيش از عصر صفويه دانست. سلمان از سبك متقدمان خاصه انوري تقليد كرده وبه منوچهري نيز نظر داشته است.
در نعمت خدا و رسول و ائمه قصايدي دارد كه پيش از او معمول نبوده است. سلمان علاوه بر قصيده، ترجيع بند، تركيب بند، قطعه، مثنوي ورباعي، دو مثنوي عشقي بنامهاي جمشيد و خورشيد و فراقنامه سرورده است.سلمان در اواخر عمر از نظر جلايريان افتاد ودرمحل تولد خود ساوه انزوا اختيار نمود وبالاخره درسال778 هجري قمري در همانجا وفات يافت. از اوست:
گفتم : خيال وصلت: گفتا: بخواب بيني گفتم: مثال رويت، گفتا: درآب بيني
گفتم: بخواب ديدن،زلف چگونه باشد؟ گفتا: كه خويش را در پيچ و تاب بيني
نوشتن دیدگاه