عکاسی مستند اجتماعی
عکاسی مستند گونه‌ای از عکاسی است که در آن عکاس رخدادهای پیرامونش را ثبت می‌کند و می‌کوشد از موضوع، (و عموما مردم،) بی‌طرفانه، عکسی واقعیت‌گرا، واقع‌نما و راستگو ارائه دهد. البته در مفهوم کلی هر عکسی مستند است. زیرا هر عکسی سند رخدادی است که واقعا در مقابل دوربین اتفاق افتاده است. حتی عکس صحنه‌آرایی شده و ساختگی نیز به تعبیری سندی است که معرف ذوق هنرمند در زمان و مکان معینی است. اگر چه بنا به باور پذیرفته شده، عکس مستند به عکسی گفته می‌شود که دخالت عکاس در رویداد مقابل دوربین باید در چنان حدی باشد که انگار عکاسی در پشت دوربین نبوده است. با وجود چنین محدودیتی، عکاسان موفق مستند، با رویکردهایی خاص، چنان عمل کرده‌اند که از یک سو کمترین دخالت را در تغییر چگونگی ثبت رخداد داشته‌اند و از سوی دیگر سبک شخصی‌شان در عکس محسوس بوده است (نمونه: هانری کارتیه-برسون و الیوت ارویت و...) در عکاسی مستند اجتماعی که نوعی از عکاسی مستند است، هدف، مستند ساختن شرایط اجتماعی (و احتمالا اثر گذاری بر آن) است. یکی از همکاران معتقد بود وجود هر نشانه از انسان در عکس به معنای مستند اجتماعی است. چنین تعریفی مرا قانع نمی‌کند. آیا عکس یک تابلوی راهنمایی و رانندگی را می‌توان عکس مستند اجتماعی خواند؟ من عکس‌هایی نظیر عکس‌های گروه عکاسان اداره تامین کشاورزی (FSA)، عکس‌های لوییس هاین و جاکوب ریس را به عنوان نمونه عکس‌های مستند اجتماعی مثال می‌زنم.
نوشتن دیدگاه