بدون عنوان

نوشته شده توسط:محبوبه شریفی | ۰ دیدگاه

سارهایی چه غریب

از لای آبی آسمان پر گشودند

و سروهایی بلند

شب غربت را با چشمانی غم بار

اشک ریختند و به صبح رسانیدند

  1. هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...

    نوشتن دیدگاه